اختلال نشخوار

اختلال نشخوار چیست؟


اختلال نشخوار (rumination disorder) عبارت است از آوردن غذا از معده به دهان و جویدن دوباره آن، فرد غذای قورت داده شده یا نیمه هضم شده را از معده به دهان می آورد و معمولا آن را دوباره می جود و دوباره قورت میدهد. گاهی نیز آن را به بیرون تف می کند. گاهی غذا چند بار از معده به دهان آورده می شود و دوباره جویده می شود.
بالا آوردن غذا از معده به دهان (regurgitation) با تهوع، استفراغ، یا عوارض پزشکی دیگر همراه نیست. این اختلال معمولا شیوع زیادی ندارد و بیشتر در مردان دیده میشود.
همچنین، معمولا در کودکان کمتر از یک سال ایجاد می شود اما در کودکان بزرگتر، نوجوانان و بزرگسالان نیز مشاهده میشود. اختلال نشخوار ممکن است به سوتغذیه، از دست دادن وزن، و حتی مرگ منجر شود. در بسیاری موارد، این اختلال خودبخود از بین می رود، اما ممکن است به موارد بسیار شدید و خطرناک نیز تبدیل شود.
اختلال نشخوار ممکن است با تأخیر رشدی فراگیر ، اختلال یا ناتوانی رشدی ، یا سایر مشکلات پسیکولوژیک مرتبط باشد. فرد، در هر سنی که باشد، باید حداقل یک ماه این رفتار را نشان داده باشد.

معیارهای 5-DSM برای اختلال نشخوار


A . حداقل یک ماه است که فرد به طور مکرر غذا را از معده به دهان می آورد و آن را دوباره می جود، دوباره قورت می دهد، یا به بیرون تف می کند.

B . نشخوار مکرر را نمی توان به یک عارضه معده ای روده ای یا یک عارضه پزشکی دیگر نسبت داد.

C . این رفتار صرفا به هنگام ابتلای فرد به بی اشتهایی روانی، پرخوری روانی، اختلال در خوردن، یا اختلال ARFID روی نمیدهد.


D . اگر سمپتوم ها در بطن یک اختلال روانی دیگر (مثلا، معلولیت ذهنی (اختلال رشد ذهنی)، یا یک اختلال عصبی رشدی دیگر) روی دهند، باید به اندازه کافی شدید باشند تا توصیه شود پزشکان و روان شناسان توجه خاصی به آن داشته باشند.


شیوع اختلال نشخوار
به گزارش 5-DSM نرخ شیوع اختلال نشخوار نامعلوم است. در بین افراد مبتلا به معلولیت ذهنی، نرخ شیوع ظاهرا با افزایش شدت معلولیت ذهنی افزایش می یابد.
نکته: اختلال نشخوار و پایکا جزو معدود اختلالات مندرج در 5-DSM هستند که به هیچ معیاری برای معناداری (اهمیت) بالینی (clinical significance) نیاز ندارند.
یعنی، هیچ الزامی وجود ندارد که این دو اختلال به آسیب (harm)، ناراحتی و عذاب شخصى (distress)، تحقیقات بیشتر (additional investigation)، نقص عملکرد (impairment، کاهش کیفیت عملکرد یا مختل شدن آن)، در مورد خود فرد یا دیگران منجر شوند (مگر این که فرد، علاوه بر یک اختلال روانی دیگر، به اختلال نشخوار یا پایکا نیز مبتلا باشد). بنا براین، هیچ مرز مشخص و واضحی وجود ندارد که با آن بتوان رفتار افراد مبتلا به این دو اختلال را از رفتارهای عادی و معمولی تفکیک کرد.



برای خواندن سایر اختلالات روانشناسی در مجله روانشناسی کلیک کنید.


تاریخ : 11.10.48
نویسنده : سپیده آجرلو
نظرات : 0
بازدیدها : 3 479
بازدید کننده گرامی ، شما به عضویت سایت در نیامده اید.
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید.